Dziecięca celebracja codzienności

      Pracuję z dziećmi od kilku lat, a od jakiegoś czasu intensywnie z bardzo żywotną pięciolatką. To co mnie codziennie zadziwia w młodych, to ich niespożyta energia, totalne zdeterminowanie w dążeniu do ciekawego celu i ogromna chęć robienia tych rzeczy, które się lubi. Myślę, że jeśli choć skromna część tych chęci i determinacji pozostawałaby w nas dorosłych, mielibyśmy pewnie mniej powodów do narzekania. Dzieci realizują swoje małe marzenia i to je uszczęśliwia. 
W nieuświadamiany sposób czerpią z danych im zasobów i bawią się. Co sprawia radość dorosłym? Hmm, wiele rzeczy, ale na pewno robienie tego co się lubi! Ile znacie osób z waszego otoczenia, które z radością wstają do pracy lub podejmują jakieś działanie z pasją? Ja z trudem naliczyłam marną piątkę. Za to ponuraków i narzekaczy - całą armię! 
    Nie będę oryginalna w stwierdzeniu, żeby brać przykład z dzieci.. One codziennie starają dać sobie jak najwięcej radości - a przy okazji tym, którzy z nimi są. 
Nie wiem, czemu dorośli narzekają na codzienność i nazywają ją szarą, przecież życie składa się w większości z dni codziennych. 
Nie żyjemy od święta - piękne chwile zdarzają się tak dobrze w poniedziałki, środy jak i w Wigilię. Czy szukanie pracy, pisanie magisterki, czy gotowanie ma być tylko sposobnością do narzekania? Może szczypta zaspanej kreatywności poprawi jakość życia?
      Dajmy sobie szansę na celebrowanie codzienności 
i ubarwiajmy ją swoim dobrym nastawieniem, uśmiechem 
i realizowaniem małych, maleńkich marzeń. :-)


Oto przykład celebrowania przez Julkę poniedziałku:

"Pani na włościach"

Remanent
To tylko znikoma część pięcioletniego dorobku :-D

Marzenie do spełnienia - PIES

Na razie tylko pluszowe zastępniki.

Wiem, że jakość zdjęcia nie najlepsza, ale ....te OCZY! ;-)

„Co jest najśmieszniejsze w ludziach: Zawsze myślą na odwrót: spieszy im się do dorosłości, a potem wzdychają za utraconym dzieciństwem. Tracą zdrowie by zdobyć pieniądze, potem tracą pieniądze by odzyskać zdrowie. 

Z troską myślą o przyszłości, zapominając o chwili obecnej i w ten sposób nie przeżywają ani teraźniejszości ani przyszłości. Żyją jakby nigdy nie mieli umrzeć, a umierają, jakby nigdy nie żyli.”

/Paulo Coelho/